"Gusto ko damit…" isang munting kahilingan ng isang bata na isinilang na yata at doon na rin lumalaki sa lansangan malapit sa Manila Bay.
Habang naglilibot sa may baybaying dagat sa Roxas Blvd. kasama ang aking mga malalaki nang anak at dalawang anak-anakan, isa sa aming napagtuunan ng pansin ay ang isang maliit na bata na sumusunod pala sa amin.
Marahil ay nakita niya nang kami ay nagbalabal ng kumot sa magkapatid na nakaupo sa sidewalk sa Manila Bay area. Marahil ay nakita rin niya nang aming abutan ng tuwalya ang isang matandang babae na natutulog sa lilim ng isang puno.
Anu't anuman, eto na siya sa aming harapan.
Isang batang may karungisan at may suot na damit na halatang hindi angkop sa kanyang edad. Wala rin siyang pang-ibabang saplot at wala ring sapin sa paa. Malamang ay iyun na ring suot niya ang nagsisilbi niyang salawal at kumot panlaban sa malamig na simoy ng hangin sa may tabing-dapat..
"Ano'ng pangalan mo, Ineng?" tanong ko.
"John Mark," ang aking narinig.
"Ha, lalaki ka??? Akala ko babae ka!" natatawa kong pag-amin sa aking pagkakamali.
Naisip kong siguro, dahil homeless sila at walang pambayad sa manggugupit o pambili man lang ng gunting kung kaya't humaba na lang ang kanyang buhok at napagkakamalan tuloy na babae.
"Damit," ang sabi niya sa amin na nagpabalik ng aking isip sa kasalukuyan. Ang mukha niya'y kaawa-awa; tila nagmamakaawa na ang munti niyang tinig ay pakinggan.
"Naku, wala kaming dalang damit na para sa sukat mo eh, puro malalaki itong mga dala namin, pero bibigyan ka namin ng blanket ha, cute na blanket… para may panlaban ka sa lamig ng hangin dito," pang-aamo ko sa kanya habang mabilis na naghalungkat sa aming dalang malaking bag.
"Gusto ko damit…" sabi niyang muli habang ang kanyang mga mata ay tila may babagsak nang luha. Tinanggihan niya ang masiglang de-kolor na kumot panlamig na may 'Hello Kitty' pang design. Nataranta kami; hindi niya kasi ito nagustuhan.
"Ay, bibigyan na lang kita ng tuwalya, gusto mo ba 'to?" sabay labas ko ng malaking tuwalyang lila mula sa aming sisidlan.
"Gusto ko damit…," muli niyang sambit kasabay ng pagpatak ng luha mula sa kanyang mata.
"Wala kaming dalang pambata ngayon eh, pero 'wag ka nang malungkot, bibigyan din kita ng pera…eto o..bili ka ng gusto mong pagkain…"
Kagaya ng pagtanggi niya sa blanket at tuwalya, hindi rin niya kinuha ang pera. Paulit-ulit siyang umiling.
"Gusto ko damit…"
Pare-pareho kaming nanlumong mag-iina. Puro kasi blanket, tuwalya at mga damit pangmatatanda ang aming dala para sa aming blanket project na ikalawang taon na naming ginagawa. (Dec. 2014)
Pinilit ko siyang tanggapin ang tuwalya at pera, kasabay ng pangako na babalik kami at dadalhan namin siya ng damit, at hindi lang isa.
"Pramis, babalik kami… kunin mo na ito o…," paglalambing ko sa bata.
Naunawaan naman niya dahil hindi na siya nagpakipot pa. Tinanggap nga niya ang aming handog, ngunit ang mga mata niya ay nanatiling walang sigla. Binigyan na rin namin siya ng isang t-shirt na angkop para sa matanda para lang tanggapin na niya ang pera.
Naisip namin … siguro'y nasasabik siyang magsuot ng mga nakikita niya sa ibang batang lalaking gaya niya. Siguro, ayaw na niya ng damit ng tatay o nanay niya, kuya o ate. Siguro nasa kamalayan na niya na dapat sukat sa kanya ang kanyang damit; may salawal, may sando o kaya'y t shirt. Siguro gusto rin niya ng tsinelas, ng sapatos upang may panapin siya sa kanyang mga paa.
Siguro…siguro…siguro.
Sa aming paglisan mula sa lugar na iyun, baon namin ang alalahanin na may batang mag-aabang sa aming pagbabalik; hindi kagaya ng ibang mga bata na bigla na lamang naming nilalapitan habang sila'y nakahiga sa kanilang mga inilatag na karton sa malalamig na semento o damuhan.
Dumanas kaming mag-iina ng maraming pagsubok sa buhay, sama-sama kaming nagtiis, namaluktot sa "maiksing kumot", 'ika nga ng isang kasabihan. Ngunit sa sama-samang pagsisikap, unti-unti na naming naiaangat ang aming kalagayan sa buhay… sa gabay ng Panginoon sa tuwina.
Eto nga, nagbabalik na kami ng pasasalamat sa Ama…hindi NIYA kami pinabayaang mag-iina. Pay it forward time na.
At para sa munting bata —- kami ay nagbalik. Dala nami'y higit pa sa wish niyang mga damit. Meri Krismas sa iyo!
Yes, binalikan namin siya one week after at hinandugan ng mga damit, laruan, tsinelas atbp! Ang aming dalangin para sa kaniya at sa kaniyang pamilya, nawa'y nasa mas mabuti na silang kalagayan ngayon.
Isa lamang si John Mark sa maraming bata sa lansangan na nangangarap makaahon sa kanilang kalagayan. Pasko man o hindi, nawa'y maraming bata ang makatagpo ng pagbabago sa kanilang kalagayan. Nawa'y maraming bata ang mahandugan ng pag-asang makapag-aral at makaranas ng mas mabuting buhay.
"The moment you decide that there is more to life than just yourself, your family and your friends, you will realize there is a world that only needs to be loved, to be changed and most of all to be discovered. This place, deep inside your heart, will make you think, will make you remember that we are here for a purpose and that purpose is to change others lives and not just better our own futures alone…" (Gilbert Martin II)
No comments:
Post a Comment